Ik heb autisme, jongens!

Ik? Die autisme heeft? Maar het lijkt toch helemaal niet alsof ik autisme heb? 
 Waarschijnlijk ben je me nu met Sheldon aan het vergelijken, van the Big Bang Theory: de jongen die eigenlijk helemaal niet met anderen omgaan kan omdat hij de wereld niet begrijpt en omdat de  wereld hem niet begrijpt. De treinfanaat, de jongen die een uitbarsting heeft als dingen anders gaan dan gepland, de jongen die zijn sokken op een bepaalde volgorde moet hebben liggen, omdat hij anders gek wordt. 
Misschien zie je dan, als ik het woord homo zeg, een man voor je met een roze shirt, zijn hand vrouwelijk omhoog, met een shirt waarop staat "I love men" en zegt hij: "omg, girl!". Misschien zie je dan als ik "Mexicaan" zeg, iemand met een sombrero op en een taco in z'n hand en zie je bij het woord "Duitser" iemand in lederhosen en met zo'n enorme bierpul.

Dat snap ik. Mensen gaan denken in stereotypen namelijk, als ze ergens niks tot weinig vanaf weten of als ze ergens niet bij betrokken zijn. Je neemt het populairste beeld van iets en schets in je hoofd een beeld van hoe iets is, vaak onbewust. Daarom hoop ik nu een beter beeld te schetsen, zodat je bij het woord "autisme" gewoon een normaal mens ziet en niet iemand aan het uiterste van hun stereotype.

Oke, even terug. Ik? Die autisme heeft? Maar het lijkt helemaal niet alsof ik autisme heb? 
Mijn beste vriendinnen zeiden het ook; "huh, maar je kan helemaal niet merken aan je dat je autisme hebt," en zelf zei ik die exacte woorden tegen een vriendin die aan mij vertelde dat ze autisme had, voordat ik zelf de diagnose had gekregen. 
En dat klopt. Je kan het niet merken. Het is redelijk laat vastgesteld om diezelfde reden. 
En dat komt volgens mij om twee redenen. 

Nummer een is dat jij, in dit geval een persoon met een neurotypisch* brein, die mij in bepaalde situaties heeft gezien, dingen niet herkent omdat jij die niet ervaart zoals ik. 
Iemand die huilt als hij zich pijn doet is voor vrijwel iedereen een herkenbaar concept, maar als jij je nog nooit pijn hebt gedaan, snap je de reactie van een ander waarschijnlijk niet. 
Hier wil ik verder niet te diep op ingaan want ik kan wel uren lullen dat iedereen dingen anders ervaart, man, dat is een hele filosofie zelfs. Het grootste punt wat ik maken wil, is duidelijk maken dat op dezelfde manier iemand met autisme zich misschien niet verplaatsen kan in iemand met een neurotypisch brein, iemand met een neurotypisch brein zich misschien niet de dingen herkennen kan waar mensen met autisme last van hebben. Dit komt vooral omdat heel veel mensen niet weten wat autisme precies inhoudt! Thank God for Maya Lichthart.

Om de tweede reden is het niet altijd herkenbaar dat ik autisme heb: 
ik ben namelijk geboren als -en identificeer mij als- meisje, en heb dus vrouwenhersenen. 
En ASS (Autisme Stoornis Spectrum) is bij meisjes heel anders dan bij jongens (net als ADHD anders is bij jongens trouwens!), omdat dus onze hersenen òòk nog eens anders zijn. Wat een boel soorten hersenen zijn er dan opeens hè.
De symptomen zijn bij vrouwen in de meeste gevallen veel minder duidelijk: bij veel vrouwen word de diagnose pas laat in hun leven vastgesteld omdat zij beter zijn in het mimieken van wat als normaal gedrag gezien word. En ik heb echt wel symptomen laten zien toen ik kind was, alleen werd toen gedacht dat ik brutaal was of lui, terwijl ik simpelweg gewoon niet dezelfde denkwijze had als de mensen om me heen.

Ik heb een aantal jaar drama gespeeld en mijn examens drama met vlag en wimpel gehaald (een 9! Ben ik dus echt wel trots op), en de vraag kwam wel eens: of ik al lang toneel speelde. Ik lachte altijd en zei: "ja, al m'n hele leven" waarop de andere persoon vaak lacht, en ik ook, want: leuk grapje. Ik bedoelde het wel altijd als grapje maar ik voelde het ook echt zo. Waarom, dat wist ik niet. Want vanwaar het masker? Wat is mijn rol? Ik ben bang dat dat masker "normaal" gedragen is: me proberen zoveel mogelijk te gedragen als de rest van mijn leeftijdsgenoten. Ik ben een beetje klaar met dat masker dragen. 


 "Oké, mensen in het autisme spectrum zijn niet Sheldon. Wat zijn ze dan?"
Er word onderscheid gemaakt tussen verschillende soorten autisme binnen het ASS-spectrum (klassiek autisme, asperger, PDD-NOS: spaar ze allemaal!), en ze zijn allemaal anders. Zelfs bij mensen in hetzelfde spectrum kan de ASS zich heel anders uiten. Geen stress, ik ga je alle belangrijke info vertellen over de hersenen van iemand met ASS.

ASS is namelijk een neurobiologische ontwikkelingsstoornis: wat eigenlijk gewoon betekend dat de manier waarop mensen met ASS informatie opnemen, moeilijker is. Hierdoor ontstaan er gedragskenmerken die passen bij de diagnose ASS, met hieronder vier cognitieve verklaringsmodellen en geinige voorbeelden voor jullie raaskallen.

Theory of Mind: in een notendop
Theory of mind gaat over het interpreteren van de bedoelingen van anderen. Mensen met ASS hebben moeite met communicatie en sociaal inzicht. De reden hiervoor is dat zij problemen ervaren met het inleven in de gedachten, gevoelens en bedoelingen van anderen. Hierdoor kunnen zij andermans gedrag niet goed interpreteren waardoor hun reactie niet altijd passend kan zijn. Mensen met autisme hebben vaak moeite met het herkennen van sarcasme, nemen sommige dingen heel erg letterlijk en hebben snappen bepaalde blikken die mensen in hun kring hun geven, waar een bepaalde betekenis aan vastzit: "waarom keek je me nou zo aan zonet?" "Halsey liep voorbij met een de ex van Marina!" "Oh, ik dacht ik kijken moest naar die bomen daar."
Voor dit, en bijna elke verklaringsmodel geldt: bij sommige mensen met ASS gaat dit beter, doordat deze mensen zich aangepast hebben en in bepaalde situaties dingen herkennen, en zo weten wat een "gepaste" reactie is. Dit komt niet vanzelf, en dit heeft tijd en moeite gekost om dit aan te leren.

Centrale Coherentie snel even uitgelegd
Met centrale coherentie wordt het samenhangdenken bedoeld. Hiermee bedoel ik een geheel maken van details, de samenhang tussen dingen kunnen zien. Mensen met ASS hebben hier vaak moeite mee. Ze richten zich op onbelangrijke details en vinden het lastig om te filteren wat op dat moment van belang is. 
Zo had ik laatst een gesprek met mijn stiefvader, die wou een bepaald punt maken over iets dat misging tussen ons, en gebruikte hierbij een voorbeeld. Ik ging in op de details van het voorbeeld, begon een discussie daar over. Het ding is dus: de situatie in het voorbeeld was helemaal niet van belang, maar er was een punt dat hij maken wou, wat ik miste omdat ik inging op de situatie. 

Executief Functioneren in een alinea
Met executief functioneren wordt het automatisch kunnen reageren op iedere prikkel bedoeld. Heel veel valt daar onder, de executieve functies zorgen er namelijk voor dat mensen probleemoplossend kunnen denken. Wanneer er een probleem is, moet er een oplossing worden bedacht. Daar komt heel veel bij kijken: plannen, anticiperen, organiseren en het in bedwang houden van impulsen. Mensen met ASS hebben moeite met mentale flexibiliteit en kunnen moeilijk schakelen. 
Laatst zou ik bij iemand logeren, en terwijl we al aan het afspreken waren, gebeurde er iets waardoor dit niet meer kon. Ik viel even stil, en mijn vriendin dacht dat ik het er niet mee eens was, maar ik had gewoon een paar minuten nodig om voor me te kunnen zien hoe mijn komende uren er dan uit zouden zien. 

Sensorische Informatieverwerking, op de valreep
Met Sensorische informatieverwerking wordt de verwerking van prikkels door de hersenen bedoeld. Dit heeft te maken met het waarnemen van prikkels en het kunnen filteren van alle informatie die binnenkomt via de zintuigen. Informatie die bij een neurotypisch iemand binnenkomt, word in een deel van de hersenen gefilterd, en er wordt onderscheid gemaakt tussen hoofd- en bijzaken. 
Bij iemand met ASS komen alle prikkels in een keer binnen, en word er veel lastiger onderscheid gemaakt tussen hoofd- en bijzaken. Het resultaat hier van is dat mensen met ASS, such as myself, vaak sneller overprikkeld worden omdat alle informatie van prikkels in een keer even hard binnen komt, en een reactie vormen duurt vaak langer, omdat het langer duurt om de informatie te verwerken. Hier heb ik zelf het meest last van. Oh, en wat er dan ook nog bijkomt is dat mensen met ASS ook nog eens extra gevoelig kunnen zijn voor bepaalde prikkels.
De "koop een, krijg een tweede gratis" waar echt geen enkele autist om gevraagd heeft.


Nu je de grove lijnen van de theorie gelezen hebt (geloof me, er is nog zoveel meer dat je lezen en leren kan, of bekijken kan op video's op YouTube en dergelijke. Ik heb het niet eens gehad op speciale interesses, stimmen en andere trekjes) rest mij nog een ding: jou tips geven wat je bij mij liever wel en niet moet doen. Ik hou het erg algemeen, zodat je dit ook bij andere mensen in het spectrum toepassen kan.


1) Niet zeggen dat jij / dat iedereen wel een beetje autist is.
Dit is niet waar. Het is mogelijk om bepaalde kenmerken te delen met mensen met autisme (zoals gevoelig zijn voor harde geluiden of het moeilijk hebben met oogcontact maken) zonder daadwerkelijk een vorm van autisme te hebben. Autisme betekend dat de hersenen anders in elkaar zitten. Het zorgt van jongs af aan dat informatie anders binnenkomt in de hersenen: de diagnose bestaat voor een reden! Als je dit tegen me zegt krijg ik het gevoel dat je heel luchtig over autisme doet en het een beetje bagatelliseert. 
Hieronder vallen ook wel opmerkingen maken zoals "oh ik moet ook soms potloden op een specifieke manier neerleggen, dus ik heb ook autisme!" Nee dankjewel, Harold, voor deze misgeplaatste opmerking en je poging tot een band scheppen over dit feit en vervolgens doorgaan over hoe moeilijk jij het hebt omdat je dat altijd doet terwijl ik stil in een paniekaanval zit omdat iets anders gaat dan verwacht. 
Ik leg mijn potloden niet op een specifieke manier neer maar als je doorgaat met dat soort opmerkingen maken, steek ik een potlood op een plek bij jou waar de zon niet schijnt. 
2. Niet doen alsof ik dom ben.
Neurotypische mensen leggen mij soms uit hoe autisme werkt (echt waar) of proberen na mijn uitleg  er over te discussiëren: omdat ze het er niet mee eens zijn. Ervaren mensen hebben deze diagnose vastgesteld, en ik voel me er prettig bij, dankjewel. Ook willen mensen bepaalde dingen op een andere manier uit gaan leggen en me zo meer als kind behandelen. Heel fijn dat je me wil helpen, maar ik heb geen hulp nodig met dingen die ik al jaren doe en je hoeft ook niet dingen voor me in te vullen. In nieuwe situaties heb ik gewoon wat meer tijd nodig. Mensen met autisme zijn niet dom maar denken op een andere manier. Soms zorgt dit voor dat bepaalde situaties langzamer opgelost worden, en soms zorgt het voor snelle, creatieve oplossingen. Zoals een wijze filosoof ooit zei: "shit happens".
3. Vragen waar autisme zich bij mij in uit.
Vragen waar mijn valkuilen zitten. En als er conflict door miscommunicatie voorkomt: begrip tonen! En als je wat tijd over hebt: vragen wat mijn sterke kanten zijn (als je klaar bent om een lang gesprek met me te houden, hahaa). Het lijkt nu alsof ik heel wat negatieve dingen opgenoemd hebt / dingen die lastig zijn voor mensen met ASS, maar er is ook een waslijst met dingen die mensen in het spectrum juist heel speciaal maakt. 

Nog een ding! Veel mensen behandelen me anders, of gaan anders naar me kijken. Het is fijn als je rekening houdt met me in bepaalde situaties (begrip tonen als ik even weg moet uit een situatie waarvan ik te overprikkeld word en ik niet meer goed reageren kan), maar ga niet zomaar me behandelen zoals jij denkt dat ik behandeld wil worden. Ik ben nog steeds dezelfde persoon als ik altijd ben geweest. Ik heb geen ziekte en ik hoef geen hulp als ik daar niet naar vraag. Mijn hersenen werken gewoon wat anders dan die van jou.

Ik hoop dat je het begrip ASS nu wat beter begrijpt, en weet wat een gepaste reactie is. 
Als je zelf ASS hebt, stuur dit gerust door aan mensen waarvan je zou willen dat ze het beter begrijpen, als je je hier in kon herkennen. In ieder geval bedankt voor het lezen :)
 
peace.

* Neurotypisch is een neologisme waarmee iedereen met een 'doorsnee' neurologische en psychologische ontwikkeling van de hersenen wordt bedoeld. Bij een neurotypisch iemand wordt de ontwikkeling op het gebied van het verwerken en gebruiken van sociale, linguïstische en zintuiglijke informatie algemeen gezien als normaal en aangepast.


p.s Ik ben gewoon iemand met autisme die bewustzijn voor ASS wil spreiden, informatie komt van verschillende verbale bronnen, ervaring, informatie van psychologen. Ik spreek niet voor iedereen met ASS, ik spreek vooral vanuit mijn eigen mening, gevoel en ervaring. Als je meer concrete informatie wil, check dan de informatie van de bron.

Bron: Therapieland module autisme

Van onder een stoffige steen.

Een kleine hartverzakking, toen ik moeite had om in mijn blog te komen zonet, ja, ook al heb ik al langer dan een jaar niks gepost, al een tijdje niet eens gedacht aan dit stoffige plekje hier aan deze kant van het internet. 

Mijn blog is als een dagboek. Iets meer filtering, maar met een grote splash van eerlijkheid en de consequentie van het bijhouden van een dagboek. Je weet misschien wel hoe het is.
Het "bijhouden" van een dagboek houdt in: een aantal dagen lang je dagen uitgebreid omschrijven, daar zo tevreden over zijn, je dagboek wegleggen en dan hem maanden later (of in mijn geval, een jaar en uh, drie maanden) terugvinden en denken: "oh ja. Dagboek. Juist."
Oh ja. Blog. Juist.

En weet je wat het beschamende is? Ik wou een post schrijven, net zo als de vorige. Natuurlijk niet een kopie, woord voor woord, maar oh boy, de grote lijnen zijn precies hetzelfde. Dat ik nieuwe mensen ken, Nieuwe muziek. Nieuwe ervaringen. Dat ik druk bezig was. Werk. School. Ik zit middenin mijn examenweek, morgen mijn belangrijkste examen (is dat waarom ik nu schrijf?): biologie. Yikes. Ik zou concluderen dat ik schrijven mis. Alweer.
En voor wie zou ik die conclusie schrijven? Wie zou mijn ervaringen willen lezen? Mijn publiek? Mijn ouders die ik dit praktisch dwing te lezen (en dat doen ze dan, in de naam van onvoorwaardelijke liefde), of de mensen die per ongeluk klikte op de link die ik vast wel ergens gedeeld heb, trots: "kijk ik schrijf weer voor m'n blog!" "Je hebt een wat?' Een conclusie, daar ben ik naar toe aan het werken, echt waar. Nog even je aandacht er bij houden. Check alsjeblieft je Whatsappjes nog niet.
 
In mijn vorige post, (je weet wel, die knaller van februari 2018) had ik over mijn hoop voor de toekomst. Ik had het over hoe druk ik het had, en dat ik daarom geen tijd had om te schrijven. Zegt het meisje dat een halverwege een nieuwe serie komt binnen een week. Echt waar Maya, als je de tijd hebt om de Flash te kijken, dan heb je ook de tijd om even iets te typen. Ook al zijn het maar een paar zinnen. Maar daar ligt het dus niet aan: tijd heb ik genoeg. Nou ja genoeg, genoeg, dat is overdreven. Maar ik heb er tijd voor over.
Het lag aan mijn hoofd. Mijn hoofd zal vol, en dan kan je natuurlijk je afvragen, want mama, je kent me zo goed: "Hey Maya, je wordt toch altijd rustig en blij van schrijven? Waarom lukte het dan niet?" Dat klopt mama, schrijven is mijn uitlaatklep, goed gezien. Maar op de een of andere manier heb ik  een heeele hoop dingen op de "wachtrij" gezet van dingen die ik ga doen na de examens voorbij zijn.

Dat is toch lekker ironisch: meid schrijft een blogpost over hoe ze de kracht heeft om de wereld te veranderen (sta ik nog steeds achter), en heeft vervolgens een breakdown door school en doet nauwelijks iets dat haar gelukkig maakt. En een deel daar van is echt de "schuld" van school.
En dan bedoel ik niet dat de leraren me verteld hebben dat ik niks mocht doen voor school, dat snap je ook wel. Maar oh bOy wat heb ik een hekel aan school. En dan bedoel ik niet mijn school.
Praise het Parcival college en alle leraren er in. Praise de manier van lesgeven, op een paar frappante lessen na (ik ken niemand wiens favoriete vak euritmie is of wiens favoriete deel van de dag periode is).

Ik bedoel de druk die school op me beoefend: hoe gestresst ik word, hoe machteloos ik me voel, of hoe ongemotiveerd raak van alles wat van school MOET, tot een punt dat ik me schuldig voel als ik probeer me buiten school te ontwikkelen. Waardoor ik niet meer bezig ga met "grote" ontspanning activiteiten zoals het lezen van alle boeken die ondertussen onder het stof zitten, of tekenen, schilderen, of, en dit gaat u vast niet verwachten: dingen schrijven. Wat leidt tot het uitstellen van beide de schoolopdrachten (want het moet en ik wordt er gestresst van dus ik stel het uit) en de dingen die school zo belangrijk vind dat ik ook doe (ervaringen opdoen en groeien als mens vanuit cultuur perspectief), en zo doe ik dingen waarvan ik denk "dat ik toch maar even doe".
Voorbeelden daar van? Series kijken. Door de never ending Instagram verkenningspagina scrollen.

Ouderwets ironisch.


Deze keer geen loze beloftes: ik heb geen idee wanneer ik weer zal schrijven. Maar ik hoop in Jonnhy Depps-naam toch echt dat ik meer zal schrijven.

Puur voor de baat van mijn mentale staat.

Groetekes.

Laten we de wereld veranderen

Zoals gewoonlijk vertel ik na mijn mysterieuze verdwijning wat ik allemaal gedaan heb tijdens mijn afwezigheid op mijn blog: ik ben naar het concert van Guns n' Roses ben geweest in Nijmegen, ik  ben geslaagd voor mijn Mavo examen en ik heb een baantje (al weet ik bijna zeker dat ik dat laatste al genoemd heb eerder?). Ook luister ik sinds kort naar k-pop (koreaanse pop), en heb ik een muziekblog op Tumblr. Ten slotte ben ik naar het All Time Low concert geweest met relatief nieuwe vriendinnen, en heb ik een aantal nieuwe vriendinnen erbij.

Ik zit nu in Havo vier, in mijn vijfde jaar van de middelbare school (omdat ik naar de vrije school ga, werkt het anders met jaren). De laatste tijd heb ik weinig geschreven, niet alleen voor mijn blog al maandenlang niet maar ook "in het echt" niet; geen verhalen, potentiële boeken, geen teksten, alleen een paar gedichten in mijn zwarte notitieboekje. Alleen in de zomervakantie ben ik bezig geweest met o.a. het afronden van "Freak", dat momenteel doorgelezen wordt door mijn ouders, die er fouten uit halen. Maar de zomervakantie was een paar maanden geleden, bijna al een halfjaar geleden zelfs, en voor de rest ben ik niet echt bezig geweest met schrijven.

And boy, do I miss it. Het is niet zo dat ik geen ideeën heb, maar ik kom tijd te kort. Altijd weer tijd te kort. Ik ben ook in mijn hoofd niet echt bezig met schrijven, tot voor kort, tijdens een biologieles kreeg ik allemaal inspiratie voor teksten etc, zo ook het idee om eindelijk weer een blogpost te typen. Het was in dezelfde biologieles dat ik zin had om "teksten" te schrijven, geen verhalen die ik later nog tot boek zou kunnen maken, zoals ik altijd deed. Ik kreeg zin om teksten te schrijven over bepaalde onderwerpen zoals "feminisme (en waarom het nodig is) ", "media: afkeer en liefde", "nationalisme en racisme (verschil? Overeenkomsten?)", "ADD, ADHD en een puberbrein" en nog wat dingen zoals de invloed van de media.  Nu ik zo kijk naar al deze onderwerpen besef ik dat ik over veel van deze dingen al een tijdje leer, al ongeveer vanaf de derde klas, maar pas nu wil ik er iets mee gaan doen. er over schrijven. De drang om te vertellen wat ik denk te weten is groot, en ik besef dat er minstens een groot tiental verhalen in me zitten, klaar om verteld te worden.

En dan realiseer ik me opeens dat ik dit jaar 18 wordt. Ik ben al aan het sparen voor mijn studie, ik maak plannen om samen met een vriendin om op onszelf te wonen, ik denk na over studies, ik ga naar open dagen van opleidingen. En met elke dag die voorbij gaat, voel ik de toekomst steeds sneller dichter en dichterbij komen, alsof ik een maand geleden nog net op de middelbare zat, zo ben ik nu al bezig met te dromen over door Europa of Amerika te reizen en bezig te bedenken wat ik voor baan ik later zou willen hebben. "Ik wou dat ik al groot was" zei ik al vanaf jongs af aan tegen mijn vader, oom, tantes. "Nee lieverd, blijf maar lekker zoals je nu bent," zei mijn oom Sven dan altijd en gaf me een knuffel. "Blijf maar lekker klein, groei nooit (te veel) op." Ik snapte dat nooit. Iedereen wou toch groot zijn? Laat op bed gaan, altijd snoep eten wanneer je wil, altijd spelen wanneer je wilt...

Sinds kort snap ik je Sven, en ik zou willen zeggen dat je honderd procent gelijk hebt en dat ik een hekel heb aan groter worden omdat ik straks moet gaan werken en ik allemaal soorten verantwoordelijkheden heb en dat het allemaal verschrikkelijk is, maar dat is niet helemaal waar. Ik mis het wel echt, me echt kind voelen: doen wat je wil, zonder al te veel dingen die echt moeten (behalve dan je groenten op eten en zo maar daarin ben ik nooit moeilijk geweest). Maar ik ben zo blij dat ik al zoveel van de wereld weet: al deze talen en geschiedenis en andere dingen, en er gaat alleen maar nog bijkomen en er ligt nog een hele wereld voor me open die al deels heel bekend is en tegelijkertijd nog voor me open ligt. En met hoe meer ik leer, hoe sterker ik me voel. Al deze kennis en vaardigheden die ik heb, kan en ga ik gebruiken, om de wereld te veranderen.

Misschien niet in de grootste zin, misschien maar een beetje, en ik zal ook niet in de geschiedenisboeken staan, maar dat maakt me niet uit. Ik heb de kracht om de wereld te veranderen.

Rechtdoor gaat voor

 Zo ben je onderweg naar de Albert Heijn om voor je ouders een zak bevroren besjes  en afwasmiddel te kopen onder het genot van "Hey Now" van Oasis, en zo lig je onderuit op de rotonde.
Nee, dit is niet een van mijn 2014 geïnspireerde blogpost "acht zinnen, een verhaal," maar mijn dag kort samengevat. "Maar Maya, wat is er gebeurd dan?" buckle up b*ches, dit is wat er gebeurd is.

 Ik was dus op de fiets, en toen ik rechtdoor op de rotonde wou gaan, besloot een grijze auto  (niet dat dat uitmaakt voor het verhaal, maar toch. Verhalen zijn altijd wat intressanter met details. Any way) om de bocht om te gaan. Floeps. Daar lag ik op de grond. Ik ben verder ook niet bewusteloos geraakt hoor. En ik heb ook geen letsel op gelopen, en ben ook niet naar het ziekenhuis gebracht zoals dit linkje hier beweert:

http://www.ditisroden.nl/pages/meer2.php?n_id=18040#jump

Wat verder niet raar is dat de meneer die dit geschreven heeft dacht hoor, want ik maakte een behoorlijke knal. Ambulance aanwezig, politie aanwezig, en dankzij de hulp van een kennis die toevallig in de buurt was (geluk bij een ongeluk? haha) waren ook mijn ouders binnen korte tijd aanwezig. 

Nadat ik in de ambulance was geweest en bij de huisarts langs was gegaan hoorden we dat ik niet naar het ziekenhuis hoefde omdat ik niks gebroken had, maar wel een enorme blauwe plek kon verwachten, inclusief meer pijn (en lopen doet nu al pijn. Help?). Verder is mijn enkel verdraaid en heb ik een schaafwondje op mijn linkerhand (zoals je al hoort, erg schandalig :) )

Wel nu dit was het minder choquerende deel van mijn verhaal: want ongelukken zitten in een klein hoekje (of in een kleine rotonde) en ongelukken gebeuren elke dag. Volgens mij kan ik zeggen dat iemand wel eens een ongeluk mee maakt: of het nou een klein ongeluk is of je arm op drie plaatsen breken is of dat het iemand die je kent overkomt, maar iedereen hoort wel eens dit soort verhalen.

Als ik terugdenk aan wat mij overkomen is denk ik niet echt terug naar wat er nou precies gebeurd is, maar naar de mensen (of mevrouw, want er zat er natuurlijk maar een iemand achter het stuur) die het veroorzaakt hebben. Want toen het net gebeurde, werd er ook niet direct uit de auto gestapt en gevraagd naar hoe het met me was (in tegenstelling met het groepje van circa 6 man dat direct tehulp schoot en mijn hoofd ondersteunde met een vest, bedankt Rodenaren, jullie zijn schatten). Terwijl ik daar lag, te snikken en te snotteren hoorde ik de voerganger zeggen tegen bijstaanders dat ik mijn richting aan had moeten geven, terwijl ik rechtdoor ging op een rotonde. Maar mevrouw dacht omdat ik niks aangaf, dat ik de bocht om ging.

Mevrouw, als u dit leest, hier zijn een aantal simpele verkeersregels die ik in groep 7 heb geleerd:
* als je een fietser zijn hand uitsteekt naar links, betekend dit dat hij linksaf gaat. Hetzelfde geld voor een fietser die zijn hand uitsteekt naar rechts: die slaat rechts af.
* als een fietser zijn handen niet uitsteekt, betekend dit dat hij noch rechtsaf gaat noch linksaf gaat, maar rechtdoor gaat (zo ook op een rotonde)

Extra tip, helemaal zelf bedacht (en ik heb niet eens een rijbewijs! Kunt u nagaan!): als u niet zeker weet wat een fietser gaat doen, rem dan voorzichtig af en wacht af wat de fietser gaat doen. Als hij rechts- of linksaf gaat, is er niks aan de hand, kunt u gewoon de fietser inhalen. Als hij rechtdoor blijkt te zijn gegaan, heeft u een ongeluk voorkomen! Goed gedaan, duimpie omhoog.

Ik bedoel dit niet lullig allemaal, want dankzij u mag ik lekker op de bank Breaking Bad seizoen 4 uitkijken, maar op zich had ik een excuus wel op zijn plaats gevonden. Of had dan ten minste niet het telefoontje van net begonnen "Hallo? Bent u de moeder van het meisje dat tegen mijn auto aangekomen is"?  Want ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik iets verkeerd doe bied ik m'n excuses aan.

Drive save everyone. En kijk eens achter je, als andere mensen niet opletten...
moet je het zelf maar doen.

Pasta en piercings

Als je ouder wordt begin je sneller dingen te realiseren (dit klinkt als het begin van een chick flick film vanuit het perspectief van een vrouw die in de menopauze zit).  Of tenminste, je weet sneller hoe je om moet gaan in een bepaalde situatie. Logisch, je maakt steeds meer mee naar mate je ouder bent, en van al die dingen die je mee maakt sla je op (als je een beetje een gezond geheugen hebt, in tegenstelling tot het mijne).

Any way, ik ga lekker pasta maken voor mij en mijn zusjes vanavond, dus welkom bij koken met Maya. Lekkere intro weer, dit hadden jullie wel zien aankomen zeker.


BENODIGHEDEN PASTA ALLA MAYA
* een zekere hoeveelheid pasta
* een beetje pastasaus
* wortelen, heel veel wortelen
* paprika's, champignons
* stukjes vega stukjes

en pannen en messen enzo maar goh zie maar wat je gebruikt.

Nou en dan flans je alles bij mekaar. Je doet de spaghetti in een pan met water en ja zoek het maar uit.

Doei.