Jezus, het is over iets minder dan een week alweer 2017?
Hoe dan? De tijd is niet voorbij gevlogen, nee, hij ging sneller dan knippen met je vingers.
En dat maakt me blij (want wat een kutjaar, met Bowie en Prince dood en Donald Trump die op de valreep president is) maaar het maakt me ook bang. Ik kan nog zo goed herinneren dat het net 2016 was, echt waar. Ik heb echt het gevoel dat ik nog steeds er aan moet wennen dat ik bovenaan mijn toetsblad 2016 moet schrijven in plaats van 2015, en nu is het alweer bijna 2017.
Ik ben nu een maand zestien (iets langer) en heb nu dan ook een maand een neuspiercing (waar ik erg blij mee ben) die ik op mijn verjaardag heb laten zetten. Ik kan alles van dit jaar nog zo goed herinneren, ik ben bang dat het veel te snel gaat. Voor ik het weet ga ik studeren, woon ik op mezelf, trouw ik? Wat? Ik ben over twee jaar (hopelijk) klaar met de middelbare, en dan verwacht een groot deel van de maatschappij dat ik een beetje een redelijke jong volwassene ben.
En dat haat ik.
Neem nou mijn nog-niet-baantje: ik wil bij de Albert Heijn bij ons in het dorp gaan werken, wat centjes verdienen, leuke boeken en muziek kopen (en sparen dus voor studie en een huis want dat is dus er ookal voor ik het weet). En voor dat baantje wordt er dus van me verwacht dat ik een CV inlever en een motivatiebrief schrijven. In eerste instantie vindt ik dat geen probleem, en helemaal redelijk. Als je een baan(tje) wil, moet je vertellen waarom en wat je ervaring is zodat de AH-mensen weten wat voor vlees er in de kuip zit.
Maar dan ben ik bezig, en dan wordt ik depri. Daar zit je dan, als nog maar net zestienjarige. Je eerste CV te typen, waar eigenlijk nog niks in staat. Het enige wat ik ooit heb gedaan is een vriendin helpen met een krantenwijk en op m'n twee zusjes passen (wat opzich nog best wel een uitdaging is. Eikels. Schatjes.) En dan staar ik naar de CV. Dit zou mijn eerste baantje kunnen zijn. Voor ik het weet staan er allerlei banen op, heb ik allerlei dingen gedaan, of eigenlijk: moet ik allerlei dingen van alles en iedereen. Werken, studeren, volwassen zijn. En daar heb ik helemaal geen zin in! Ik wil gewoon in m'n kamer zitten te lezen, muziek luisteren, niks doen, gewoon zonder dingen te moeten doen.
'Leuk, Maya. Crisis op je 16e.'
'Het hoort er bij, Maya. Ik wordt ouder, en dat realiseer ik nou eenmaal. Dit is hoe ik er mee om ga.'
'Betekent dit dat je niet meer rare dingen mogen zeggen en gedragen als een klein kind als je een leuk cadeau krijgt?'
'Nee, dat denk ik niet. Kijk maar naar je vader, die is 36 en is geestelijk ook als een kind van 12.'
'Dat klopt. Lol.'
'Ik wou dit gesprek nog een leuk, diep einde geven eigenlijk in plaats van het hebben over de geestelijke leeftijd van mn vader.'
'Oh, sorry.'
'Nah, geeft niet. Ik kan toch niks verzinnen.'
'Same'
'kaas'
En dat was het dan. Moraal van het verhaal: groter worden zuigt. Maar ja, ellek voordeel hept s'n nadeel enzo. Idk man. Ik ben niet zo goed met einden maken.
*neemt een hap kerststol en gooit kerstballen naar julie toe, vliegt weg op de kerstman zijn slee*
Fijne kerst bitches
