Mijn blog is als een dagboek. Iets meer filtering, maar met een grote splash van eerlijkheid en de consequentie van het bijhouden van een dagboek. Je weet misschien wel hoe het is.
Het "bijhouden" van een dagboek houdt in: een aantal dagen lang je dagen uitgebreid omschrijven, daar zo tevreden over zijn, je dagboek wegleggen en dan hem maanden later (of in mijn geval, een jaar en uh, drie maanden) terugvinden en denken: "oh ja. Dagboek. Juist."
Oh ja. Blog. Juist.
En weet je wat het beschamende is? Ik wou een post schrijven, net zo als de vorige. Natuurlijk niet een kopie, woord voor woord, maar oh boy, de grote lijnen zijn precies hetzelfde. Dat ik nieuwe mensen ken, Nieuwe muziek. Nieuwe ervaringen. Dat ik druk bezig was. Werk. School. Ik zit middenin mijn examenweek, morgen mijn belangrijkste examen (is dat waarom ik nu schrijf?): biologie. Yikes. Ik zou concluderen dat ik schrijven mis. Alweer.
En voor wie zou ik die conclusie schrijven? Wie zou mijn ervaringen willen lezen? Mijn publiek? Mijn ouders die ik dit praktisch dwing te lezen (en dat doen ze dan, in de naam van onvoorwaardelijke liefde), of de mensen die per ongeluk klikte op de link die ik vast wel ergens gedeeld heb, trots: "kijk ik schrijf weer voor m'n blog!" "Je hebt een wat?' Een conclusie, daar ben ik naar toe aan het werken, echt waar. Nog even je aandacht er bij houden.
In mijn vorige post, (je weet wel, die knaller van februari 2018) had ik over mijn hoop voor de toekomst. Ik had het over hoe druk ik het had, en dat ik daarom geen tijd had om te schrijven. Zegt het meisje dat een halverwege een nieuwe serie komt binnen een week. Echt waar Maya, als je de tijd hebt om de Flash te kijken, dan heb je ook de tijd om even iets te typen. Ook al zijn het maar een paar zinnen. Maar daar ligt het dus niet aan: tijd heb ik genoeg. Nou ja genoeg, genoeg, dat is overdreven. Maar ik heb er tijd voor over.
Het lag aan mijn hoofd. Mijn hoofd zal vol, en dan kan je natuurlijk je afvragen, want mama, je kent me zo goed: "Hey Maya, je wordt toch altijd rustig en blij van schrijven? Waarom lukte het dan niet?" Dat klopt mama, schrijven is mijn uitlaatklep, goed gezien. Maar op de een of andere manier heb ik een heeele hoop dingen op de "wachtrij" gezet van dingen die ik ga doen na de examens voorbij zijn.
Dat is toch lekker ironisch: meid schrijft een blogpost over hoe ze de kracht heeft om de wereld te veranderen (sta ik nog steeds achter), en heeft vervolgens een breakdown door school en doet nauwelijks iets dat haar gelukkig maakt. En een deel daar van is echt de "schuld" van school.
En dan bedoel ik niet dat de leraren me verteld hebben dat ik niks mocht doen voor school, dat snap je ook wel. Maar oh bOy wat heb ik een hekel aan school. En dan bedoel ik niet mijn school.
Praise het Parcival college en alle leraren er in. Praise de manier van lesgeven, op een paar frappante lessen na (ik ken niemand wiens favoriete vak euritmie is of wiens favoriete deel van de dag periode is).
Ik bedoel de druk die school op me beoefend: hoe gestresst ik word, hoe machteloos ik me voel, of hoe ongemotiveerd raak van alles wat van school MOET, tot een punt dat ik me schuldig voel als ik probeer me buiten school te ontwikkelen. Waardoor ik niet meer bezig ga met "grote" ontspanning activiteiten zoals het lezen van alle boeken die ondertussen onder het stof zitten, of tekenen, schilderen, of, en dit gaat u vast niet verwachten: dingen schrijven. Wat leidt tot het uitstellen van beide de schoolopdrachten (want het moet en ik wordt er gestresst van dus ik stel het uit) en de dingen die school zo belangrijk vind dat ik ook doe (ervaringen opdoen en groeien als mens vanuit cultuur perspectief), en zo doe ik dingen waarvan ik denk "dat ik toch maar even doe".
Voorbeelden daar van? Series kijken. Door de never ending Instagram verkenningspagina scrollen.
Ouderwets ironisch.
Deze keer geen loze beloftes: ik heb geen idee wanneer ik weer zal schrijven. Maar ik hoop in Jonnhy Depps-naam toch echt dat ik meer zal schrijven.
Puur voor de baat van mijn mentale staat.
Groetekes.
