Laten we de wereld veranderen

Zoals gewoonlijk vertel ik na mijn mysterieuze verdwijning wat ik allemaal gedaan heb tijdens mijn afwezigheid op mijn blog: ik ben naar het concert van Guns n' Roses ben geweest in Nijmegen, ik  ben geslaagd voor mijn Mavo examen en ik heb een baantje (al weet ik bijna zeker dat ik dat laatste al genoemd heb eerder?). Ook luister ik sinds kort naar k-pop (koreaanse pop), en heb ik een muziekblog op Tumblr. Ten slotte ben ik naar het All Time Low concert geweest met relatief nieuwe vriendinnen, en heb ik een aantal nieuwe vriendinnen erbij.

Ik zit nu in Havo vier, in mijn vijfde jaar van de middelbare school (omdat ik naar de vrije school ga, werkt het anders met jaren). De laatste tijd heb ik weinig geschreven, niet alleen voor mijn blog al maandenlang niet maar ook "in het echt" niet; geen verhalen, potentiële boeken, geen teksten, alleen een paar gedichten in mijn zwarte notitieboekje. Alleen in de zomervakantie ben ik bezig geweest met o.a. het afronden van "Freak", dat momenteel doorgelezen wordt door mijn ouders, die er fouten uit halen. Maar de zomervakantie was een paar maanden geleden, bijna al een halfjaar geleden zelfs, en voor de rest ben ik niet echt bezig geweest met schrijven.

And boy, do I miss it. Het is niet zo dat ik geen ideeën heb, maar ik kom tijd te kort. Altijd weer tijd te kort. Ik ben ook in mijn hoofd niet echt bezig met schrijven, tot voor kort, tijdens een biologieles kreeg ik allemaal inspiratie voor teksten etc, zo ook het idee om eindelijk weer een blogpost te typen. Het was in dezelfde biologieles dat ik zin had om "teksten" te schrijven, geen verhalen die ik later nog tot boek zou kunnen maken, zoals ik altijd deed. Ik kreeg zin om teksten te schrijven over bepaalde onderwerpen zoals "feminisme (en waarom het nodig is) ", "media: afkeer en liefde", "nationalisme en racisme (verschil? Overeenkomsten?)", "ADD, ADHD en een puberbrein" en nog wat dingen zoals de invloed van de media.  Nu ik zo kijk naar al deze onderwerpen besef ik dat ik over veel van deze dingen al een tijdje leer, al ongeveer vanaf de derde klas, maar pas nu wil ik er iets mee gaan doen. er over schrijven. De drang om te vertellen wat ik denk te weten is groot, en ik besef dat er minstens een groot tiental verhalen in me zitten, klaar om verteld te worden.

En dan realiseer ik me opeens dat ik dit jaar 18 wordt. Ik ben al aan het sparen voor mijn studie, ik maak plannen om samen met een vriendin om op onszelf te wonen, ik denk na over studies, ik ga naar open dagen van opleidingen. En met elke dag die voorbij gaat, voel ik de toekomst steeds sneller dichter en dichterbij komen, alsof ik een maand geleden nog net op de middelbare zat, zo ben ik nu al bezig met te dromen over door Europa of Amerika te reizen en bezig te bedenken wat ik voor baan ik later zou willen hebben. "Ik wou dat ik al groot was" zei ik al vanaf jongs af aan tegen mijn vader, oom, tantes. "Nee lieverd, blijf maar lekker zoals je nu bent," zei mijn oom Sven dan altijd en gaf me een knuffel. "Blijf maar lekker klein, groei nooit (te veel) op." Ik snapte dat nooit. Iedereen wou toch groot zijn? Laat op bed gaan, altijd snoep eten wanneer je wil, altijd spelen wanneer je wilt...

Sinds kort snap ik je Sven, en ik zou willen zeggen dat je honderd procent gelijk hebt en dat ik een hekel heb aan groter worden omdat ik straks moet gaan werken en ik allemaal soorten verantwoordelijkheden heb en dat het allemaal verschrikkelijk is, maar dat is niet helemaal waar. Ik mis het wel echt, me echt kind voelen: doen wat je wil, zonder al te veel dingen die echt moeten (behalve dan je groenten op eten en zo maar daarin ben ik nooit moeilijk geweest). Maar ik ben zo blij dat ik al zoveel van de wereld weet: al deze talen en geschiedenis en andere dingen, en er gaat alleen maar nog bijkomen en er ligt nog een hele wereld voor me open die al deels heel bekend is en tegelijkertijd nog voor me open ligt. En met hoe meer ik leer, hoe sterker ik me voel. Al deze kennis en vaardigheden die ik heb, kan en ga ik gebruiken, om de wereld te veranderen.

Misschien niet in de grootste zin, misschien maar een beetje, en ik zal ook niet in de geschiedenisboeken staan, maar dat maakt me niet uit. Ik heb de kracht om de wereld te veranderen.